Thank god for my burn-out!

11-09-2013 | Elze Versteeve

Ik ben een doe-het-zelver. Zo begon mijn vader zo’n twintig jaar geleden zijn eerste column over beleggen. Ik begin deze blog met dezelfde zin. Omdat ik op hem lijk en als eerbetoon aan hem. Ik ben een andere doe-het-zelver dan hij is. Ik kan nog geen lamp indraaien en beleggen vind ik een uitermate saai onderwerp. Ik ben een psychologische doe-het-zelver. Toen ik een aantal jaar geleden gediagnosticeerd werd met een burn-out heb ik op bol.com direct tien boeken besteld over dit onderwerp.

Lezen ging destijds niet makkelijk. Op het gebied van fictie was ik teruggevallen naar het niveau van chicklit. De boeken over burn-out verslond ik echter alsof het spannende thrillers waren. Ik wilde begrijpen wat er met me aan de hand was. Het voelde alsof ik hartstikke gek was geworden.

Ik sliep niet, kon geen geluid of licht verdragen en was somber. Ik kon niets onthouden en vond een recept lezen al te complex. De klap kwam plotseling maar achteraf gezien kreeg ik al maanden signalen dat het slecht met me ging. Ik was de regie over mijn tijd en mijn werk volledig kwijtgeraakt. Ik liep als een kip zonder kop van verplichting naar verplichting, van actiepunt naar actiepunt. Als ik iets beloofde aan een collega of klant moest ik het direct opschrijven. Een minuut later was ik het alweer vergeten.

In plaats van gas terugnemen ging ik nog harder rennen om het gevoel van incompetentie, dat ontstond door mijn vermoeidheid, te compenseren. Ik zat in een negatieve spiraal die pas tot stilstand kwam toen ik totaal opgebrand was en in bed lag met een stapel boeken op mijn nachtkastje. In bijna alle boeken die ik las werd ik gefeliciteerd met mijn burn-out. Deze felicitaties nam ik nogal cynisch in ontvangst. Dit wenste je je ergste vijand nog niet toe.

Toch moet ik nu eerlijk zeggen dat het, op mijn dochter en geliefde na, het beste is wat me ooit is overkomen. En dat is niet omdat ik nu ineens een totaal ander, grenzen stellend, uitgebalanceerd, goed voor mezelf zorgend mens ben geworden. Dat is omdat een burn-out je heel direct geeft wat veel therapeuten tevergeefs bij hun cliënten proberen te bewerkstelligen.

Een burn-out maakt het je namelijk letterlijk onmogelijk om in je vertrouwde patronen en controlestrategieën door te gaan. Daarvoor ontbreekt je simpelweg de energie. Dat voelt heel onprettig omdat je daarmee alle houvast kwijt bent en er nog niets nieuws voor in de plaats in gekomen. Het voelt een beetje als sterven.

Toch sturen therapeuten bewust aan op het loslaten van controle. Zij weten dat als mensen dit doen ze in een staat komen die ook wel creatieve hulpeloosheid wordt genoemd. Als je deze fase van leegte en chaos kunt aanvaarden ontstaan er nieuwe dingen. De inspiratie komt terug. Vaak voor hele onverwachte dingen. En er ontstaat een sterke wil om te leven, te groeien en simpelweg gelukkig te zijn.

Ik sprak vanochtend mijn zus. Zij is momenteel burn-out. It runs in the family. In alles wat ze vertelt, over de liedjes en films die haar ontroeren of over de toekomstdromen die zij heeft, hoor ik het weer terug. Zij wil na jaren jakkeren, sloven en zich aanpassen ook echt gaan leven. Ze wil bergen beklimmen, huilen, lachen, liefhebben en vooral zichzelf zijn. Want daar gaat het om. Dat diepe besef geeft een burn-out je. Gratis en voor niets.

Thank god for my burn-out!

Reacties