Mentale fitness? Er is toch niets mis met mij?
22-10-2013 | Elze Versteeve
Voor mij is werken aan mijn mentale fitheid net zo vanzelfsprekend als werken aan mijn fysieke fitheid. Zeker sinds ik gegrepen ben door de praktische en effectieve oefeningen uit de positieve psychologie waarbij kleine dagelijkse gewoontes zoals dankbaarheid, doelen stellen en optimisme bijdragen aan meer veerkracht en geluk. Mentale fitness noem ik dat. Toch merk ik dat het voor veel mensen nog steeds een stuk minder normaal is om voor hun geest te zorgen dan voor hun lichaam. “Er is toch niets mis met mij?” verzuchten ze. Alsof er iets mis moet zijn om aan je fitheid te werken.
Aan mijn facebook timeline te zien zijn sporten en gezond eten een ware rage. Dagelijks zie ik raw smoothies, check-in’s bij sportclubs en runtastic hardlooproutes voorbij razen. We sporten veel, gezond eten is niet meer alleen een hobby van slecht geklede, saaie veganisten en we zijn er trots op! Of in elk geval zijn de dertigers en veertigers die mijn timeline domineren dat.
Alhoewel ik mijn sportinspanningen niet op facebook deel ben ik ook besmet met het gezond leven virus. Jarenlang had ik een hartgrondige hekel aan sporten, rookte ik als een ketter en at ik dagelijks een saucijzenbroodje op weg van werk naar huis. Ik had wel veel goede voornemens maar het lukte me niet om deze in sportieve actie om te zetten. Soms deed ik een poging om hard te lopen maar na drie avonden gestrompel door de buurt gaf ik al weer op. Ook werd er maandelijks 50 euro afgeschreven door de dichtstbijzijnde sportclub zonder dat ik daar ooit kwam. Mijn geliefde en vader rekenden mij voor dat ik, na tien jaar lidmaatschap, 6000 euro had betaald voor maximaal 10 keer sporten. Opzeggen was echter geen optie. Ik zou echt gaan sporten. Volgende week.
Ik kon me deze houding ook permitteren aangezien ik van nature ben gezegend met een slank lichaam. De noodzaak om dit bij te houden leek tot pakweg mijn vijfendertigste niet zo groot. Daarna veranderde mijn lichaam langzaam. Mijn zelfbeeld had echter nog een paar jaar nodig om hierin mee te groeien. In mijn hoofd was ik nog steeds slank.
Tijdens een avondje in de kroeg kwam ik Ivar tegen. Ivar is sportinstructeur van de sportclub waarvan ik al jaren donateur was. Hij bekeek me kritisch en vertelde me dat ik op mijn leeftijd minimaal twee keer in de week moet sporten om er nog zo uit te kunnen zien als ik vroeger deed. En ik geloofde hem. Sterker nog: ik ging het eindelijk doen. En met veel resultaat. Ivar noemen mijn sportmaatjes en ik intussen gekscherend “Ivar de Verschrikkelijke”. Want Ivar dwingt ons elke les weer om tot het uiterste te gaan. En al sputteren we hier graag over, stiekem zijn we hem dankbaar.
Alles wat hij roept om ons te motiveren geldt ook voor mentale fitness: “Je kunt dieper, Elze!”, “Als je trilt betekent dat niet dat je niet verder kunt, Laura!”, “Het moment dat het pijn gaat doen is het moment dat je gaat groeien, Sara!”. Er zijn meer overeenkomsten tussen fysieke en mentale fitness. Het doet soms pijn. Het is soms saai. Het vraagt discipline en de kosten gaan voor de baten uit. Maar, net als bij infecties, “what doesn’t kill your makes you stronger”. Als je het doet dan levert het ook veel op.
Waar sporten bijdraagt aan het ontwikkelen van fysieke kracht en uithoudingsvermogen versterkt mentale fitness je mentale kracht en veerkracht. En de combinatie van die twee is veel meer dan de som van de delen.
Het zou toch mooi zijn als er binnenkort op facebook ook verslag wordt gedaan van mentale fitness: “20 minuten mindfulness-oefeningen gedaan” of “net mijn moeder laten weten hoe dankbaar ik ben voor haar liefde” of “mijn doelen op een rijtje gezet met Goaltastic”. Daar is toch eigenlijk helemaal niets mis mee?
